Οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι υποχρέωση του ίδιου του ανθρώπου να εξαλείψει το αρνητικό του κάρμα και μ’ αυτόν τον τρόπο να απαλλαχθεί από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων.
Αυτό όμως είναι μια πλάνη η οποία σκοπίμως επικράτησε, ώστε ο αέναος κύκλος της ενέργειας να διαιωνίζεται προς όφελος των διαχειριστών αυτού του κόσμου. Αυτοί, είναι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ο Χριστός αποκαλεί «άρχοντες» ή «ο άρχων του κόσμου τούτου». Αυτές είναι οι δυνάμεις και οι εξουσίες του εκπεσόντα Εωσφόρου, ο οποίος δημιούργησε μια ολόκληρη ιεραρχία ισχυρών οντοτήτων που ελέγχουν τον ορατό και αόρατο ενεργειακό κόσμο μας. Αυτές οι δυνάμεις κρατάνε όμηρο τον Ουράνιο Άνθρωπο καθώς τον έχουν περιβάλλει με πολλά σώματα/κελιά ‒όπως και οι ανατολικές θρησκείες λένε‒ που ο άνθρωπος τα ταυτίζει με τον εαυτό του.
Σχετικά με αυτό, το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη λέει:
«Ο Ιησούς είπε: Και εισήλθα στο μέσον της φυλακής τους, η οποία είναι η φυλακή του σώματος. Και είπα, εκείνος ο οποίος ακούει, ας βγει από τον βαθύ του ύπνο».
Και σε άλλο σημείο του ίδιου Ευαγγελίου αιτιολογεί γιατί παραλληλίζει το σώμα ως φυλακή:
«Το πλήθος των αρχόντων και των δαιμόνων κατέστρωσαν από κοινού τα σχέδιά τους. Ανέμειξαν φωτιά και γη και νερό, μαζί με τους τέσσερις σαρωτικούς φλεγόμενους ανέμους και τα συγκόλλησαν μαζί, με μεγάλη αναταραχή. Έφεραν τον Αδάμ, μέσα στη σκιά του θανάτου. Σκόπευαν να τον φτιάξουν εκ νέου αυτή τη φορά, από χώμα, νερό, φωτιά, άνεμο τα οποία είναι ύλη, σκότος, επιθυμία. Το τεχνητό πνεύμα. Αυτά όλα έγιναν ένα είδος σώματος/τάφου. Εκείνοι οι κλέφτες τον αιχμαλώτισαν μέσα σ’ αυτό με αμνησία και τον έκαναν υποκείμενο του θανάτου».
Έτσι όταν ο χρόνος της υλικής ζωής κλείσει για κάθε ψυχή και ο θάνατος του φυσικού σώματος επέλθει, η Ψυχή αρχίζει να αποβάλλει σταδιακά ένα-ένα και τα υπόλοιπα ‒μετά το πυκνά υλικό‒ σώματα/κελιά.
Αυτά, αριθμώντας από το πυκνότερο προς το αραιότερο είναι: (1) φυσικό υλικό, (2) αιθερικό ή πρανικό ή αύρα, (3) αστρικό ή συναισθηματικό (ανώτερο και κατώτερο), (4) κατώτερο νοητικό, (5) ψυχή, (6) ανώτερο νοητικό, (7) καθαρό πνεύμα. Τα δύο τελευταία σώματα ενεργοποιούνται μόνο μέσω μύησης στην Αλήθεια.
Αμέσως λοιπόν μετά τον θάνατο του υλικού/φυσικού σώματος, η ψυχή μένει στους ενεργειακούς χώρους για 40 ημέρες, περιβεβλημένη με τα υπόλοιπα ενεργειακά της σώματα:
το αιθερικό (το σώμα/πατρόν βάσει του οποίου δομείται το φυσικό/υλικό σώμα)
το αστρικό/συναισθηματικό/αιτιατό (το σώμα από το οποίο πηγάζουν όλα τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα, η έδρα του «εγώ» και του «βούλομαι»)
και με το κατώτερο νοητικό (στο οποίο έχει καταγραφεί όλη η υλική γνώση ‒ως ενέργεια‒ από την ζωή μέσα στην ύλη).
Εκείνη την πρώτη περίοδο του θανάτου (των 40 περίπου ημερών), η ψυχή περνάει μια ήρεμη κατάσταση στα αιθερικά πεδία μέχρι να έρθει η στιγμή που θα διαλυθεί το αιθερικό της σώμα (λεπτομέρειες αλλά και αποδείξεις σχετικά με αυτή την διαδικασία παρατίθενται μέσα στο βιβλίο).
Στη συνέχεια η ψυχή μένει περιβεβλημένη μόνο με το αστρικό και το κατώτερο νοητικό σώμα, και τότε ετοιμάζεται να περάσει από την περιβόητη «Καρμική/Κριτική Επιτροπή» ή αυτό που η Χριστιανική Εκκλησία λέει σχετικά με την: «καλή απολογία επί του φοβερού βήματος του Θεού».
Η Χριστιανική όμως Εκκλησία πλανήθηκε από τον «Απόστολο» Παύλο και παραποίησε την Διδασκαλία του Χριστού, μετατρέποντας τον Χριστό σε «κριτή», ακυρώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αιτία της Λυτρωτικής Θυσίας Του!
Και ιδού η απόδειξη από αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο του ίδιου του μαθητή του Χριστού, του Ιωάννη, απ’ ότι άκουσε (οι ίδιος) από τον Διδάσκαλό του.
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
(α) ΚΕΦ. Γ «§17. Επειδή δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμο δια να κρίνει τον κόσμο, αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού. §18. Όστις πιστεύει εις Αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος» …από την ανταποδοτική δικαιοσύνη του άρχοντα του κόσμου τούτου, αφού σ’ αυτόν τον κόσμο της ύλης επιλέγει τελικά να παραμείνει, και αναγκαστικά υφίσταται τους νόμους της.
(β) ΚΕΦ. Ε «§24. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον Μου και πιστεύων εις Τον πέμψαντά Με, έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται (από τους άρχοντες του κόσμου τούτου), αλλά θέλει μεταβεί εκ του θανάτου εις την ζωήν».
(γ) ΚΕΦ. Η «§15. Εσείς κατά την σάρκα κρίνετε· εγώ δεν κρίνω ουδένα».
(δ) ΚΕΦ. Η «§24. Σας είπον ότι θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίας υμών· διότι εάν δεν πιστεύσητε ό,τι εγώ Είμαι, (δηλαδή ο αίρων την αμαρτία του κόσμου), θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών».
(ε) ΚΕΦ. ΙΒ «§47. Και αν κάποιος ακούσει τους λόγους μου και δεν πιστεύει, εγώ δεν κρίνω αυτόν· Διότι δεν ήλθα δια να κρίνω τον κόσμο, αλλά δια να σώσω τον κόσμο (…από την αιχμαλωσία του άρχοντα του κόσμου τούτου)».
Αντίθετα όμως ο μοναδικός που κρίνεται, είναι ο εκπεσών άρχοντας του κόσμου τούτου/Εωσφόρος:
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κεφ. ΙΣΤ: «§11. Περί δε κρίσεως, διότι ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη».
Ας δούμε όμως τις παραποιήσεις που προέκυψαν από τους μεταγενέστερους «άγιους πατέρες»…
(α) Πράξεις Αποστόλων κεφ. 10 «§42. Και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών».
(β) Β Τιμόθεον κεφ. 4 «§1. Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού».
(γ) A Πέτρου κεφ. 4 «§5. Οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον, όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς».
Και όλα αυτά επειδή ο Παύλος σύγχυσε τον δημιουργό/θεό του Γιαχβέ, με την Άρρητο Αρχή, τον Πατέρα του Χριστού! ...Όμως αυτά ήταν αναμενόμενα αφού:
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΟΥΔΑ: ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΝΑΟ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ [39, 40]: «Ο Ιησούς τους είπε: Αυτούς που είδατε να δέχονται τις προσφορές στο θυσιαστήριο –είναι αυτό που εσείς είστε. Αυτός είναι ο θεός που υπηρετείτε, και εσείς είστε οι δώδεκα άνδρες που είδατε. Το βόδι που είδατε να φέρνουν θυσία είναι οι πολλοί άνθρωποι που τους παραπλανήσατε μπροστά στο θυσιαστήριο. [χαμένο κείμενο] θα σταθεί και θα κάνει χρήση του ονόματός μου. Με αυτόν τον τρόπο, και οι γενεές των ευσεβών θα παραμείνουν πιστές σ’ αυτόν (στον άρχοντα του κόσμου τούτου)».
Για να συνεχίσουν λοιπόν «οι άρχοντες» ή ο «άρχοντας του κόσμου τούτου» να τροφοδοτούνται από την θετική και αρνητική ενέργεια ‒τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού (το μήλο)‒ που καλλιεργεί ο άνθρωπος στη διάρκεια της υλικής ζωής του, δεν θα έπρεπε ποτέ (ο άνθρωπος) να απαιτήσει την λύτρωσή του ‒μετά την πληρωμή των λύτρων της σωτηρίας του από τον Χριστό! Αν την διεκδικούσε, οι δυνάμεις αυτού του κόσμου ήταν υποχρεωμένες να του την παραχωρήσουν. Γι’ αυτό η Χριστιανική θρησκεία έπρεπε με κάθε θυσία να παραποιηθεί και να διαστρεβλωθεί, σύροντας πάλι τον άνθρωπο στην διαδικασία της κρίσης.
Και ερχόμαστε τώρα στο επίμαχο σημείο. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο Χριστός δεν κρίνει κανέναν. Αυτός που κρίνει μέσω του κάρμα και της ανταποδοτικής δικαιοσύνης του, είναι μόνο ο άρχοντας του κόσμου τούτου, ο εκπεσών Εωσφόρος με όλους τους υποδεέστερους θεούς του: (Γιαχβέ, Δία, Βράχμα, Ρα, Μαρδούκ, Δράκοι των Ασιατικών κρατών κλπ).
Αντίθετα ο Χριστός ήρθε να πληρώσει στον Εωσφόρο ‒που κρατά όμηρο τον Ουράνιο Άνθρωπο‒ τα Λύτρα για την σωτηρία του Πνευματικού (και όχι υλικού) Ανθρώπου:
«Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωή Αυτού, λύτρον αντί πολλών [Ματθ. Κ:28]».
Η διαδρομή λοιπόν είναι καθορισμένη και οι οδηγίες ρητές: | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου