Το δάγκωμα της οχιάς.Νίτσε.

Νίτσε.
Μια μέρα ο Ζαρατούστρας αποκοιμήθηκε κάτω από μια συκιά, επειδή έκανε πολλή ζέστη, και σκέπασε το πρόσωπο του με τα διπλωμένα χέρια του. Μια οχιά τον ζύγωσε και τον δάγκωσε στο μάγουλο, έτσι που ο Ζαρατούστρας φώναξε από πόνο. Όταν τράβηξε το χέρι από το πρόσωπο του, κοίταξε το φίδι. Εκείνο γνώρισε το βλέμμα του Ζαρατούστρα, στράφηκε αδέξια κι ετοιμάστηκε να φύγει. “Όχι, μη φεύγεις!” είπε ο Ζαρατούστρας. “δεν δέχτηκες ακόμη τις ευχαριστίες μου! Με ξύπνησες πάνω στην κατάλληλη στιγμή, γιατί έχω ακόμη πολύ δρόμο να κάνω”. “Έχεις μόνο λίγο δρόμο να κάνεις” είπε λυπημένα η οχιά, “το δηλητήριο μου φέρνει θάνατο”. Ο Ζαρατούστρας χαμογέλασε: “που ακούστηκε ποτέ, ένας δράκοντας να πεθαίνει από το δηλητήριο ενός φιδιού;”, είπε. "Αλλά, πάρε πίσω το δηλητήριο σου! Δεν είσαι αρκετά πλούσια για να το σπαταλάς σε μένα"! Τότε η οχιά έπεσε πάλι πάνω στο λαιμό του κι έγλειψε την πληγή.
Όταν έχεις ένα εχθρό μη του ανταποδίδεις το καλό για το κακό που σου έκανε: γιατί έτσι θα τον κάνεις να ντραπεί. Αλλά απόδειξε του ότι σου έχει κάνει κάτι καλό. Καλύτερα να τον θυμώσεις παρά να τον κάνεις να ντρέπεται! Κι όταν σε καταραστούν, δε θάθελα από μέρους σου να τον ευλογήσεις. Καλύτερα να τον καταραστείς και συ λίγο! Κι αν σου γίνει κάποια μεγάλη αδικία, τότε κάντου και συ πέντε μικρές αδικίες μαζί. Αυτός που υποφέρει μονάχος την αδικία, είναι τρομερό να την υποφέρει. Τόξερες αυτό κιόλας; Αν μοιραζόσουν την αδικία, τότε είναι μισή η αδικία. Κι αυτός που μπορεί να την υποφέρει, θα φορτωθεί μονάχος του την αδικία. Μια μικρή εκδίκηση είναι πιο ανθρώπινη από καθόλου εκδίκηση, κι αν η τιμωρία δεν είναι μαζί ένα δικαίωμα και μια τιμή γι΄ αυτόν που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε, δε μ΄ αρέσει καθόλου η τιμωρία σου. Είναι πιο ευγενικό να δηλώνεις από μόνος σου ότι έκανες λάθος, παρά να υποστηρίζεις ότι έχεις δίκιο, ιδιαίτερα όταν έχεις δίκιο. Μόνο που πρέπει νάναι κανένας πολύ πλούσιος για κάτι τέτοιο. Δε μου αρέσει η ψυχρή σας δικαιοσύνη. Κι από το βλέμμα των δικαστών σας ξεπετιέται πάντα μόνο ο εκτελεστής και το ψυχρό ατσάλι του. Πέστε μου, που είναι η δικαιοσύνη, που γίνεται αγάπη με μάτια που μπορούν και βλέπουν; Τότε, επινοείστε την αγάπη που να μην έχει μέσα της μόνο όλη την τιμωρία μα και την ενοχή. Τότε βρείτε τη δικαιοσύνη που να αθωώνει όλους, έξω από τους δικαστές! Θέλετε να μάθετε ακόμη κι αυτό; Γι΄ αυτόν που θέλει νάναι δίκαιος μέσα από τα βάθη της καρδιάς του, ακόμη κι ένα ψέμα γίνεται φιλανθρωπία. Αλλά, πως θα μπορούσα νάμαι δίκαιος βαθιά μέσα από την καρδιά μου; Πως θα μπορούσα να δώσω στον καθένα αυτό που του ανήκει; Αφήστε με να αρκεστώ σε τούτο: δίνω στον καθένα ό,τι είναι δικό μου. Τελικά, αδερφοί μου, φυλαχτείτε από το να κάνετε κακό σε ένα ερημίτη! Πως θα μπορούσε ένας ερημίτης να σας το συγχωρέσει; Γιατί πως θα μπορούσε να σας το ανταποδώσει; Ένας ερημίτης είναι σαν βαθύ πηγάδι. Είναι εύκολο να ρίξεις μια πέτρα μέσα του. Αλλά αν η πέτρα φτάσει στα βάθη του, πέστε μου ποιος θα τη βγάλει πάλι έξω; Φυλαχτείτε λοιπόν να μη προσβάλλετε ένα ερημίτη! Μα αν το κάνετε, παρόλα αυτά, τότε, καλύτερα και να τον σκοτώσετε μαζί!