Ο τροχός του Κάρμα
Απόσπασμα από τη «Μυστική Δοξασία», II, 303-306 (ελληνική έκδοση, τόμος III, σελ. 350 - 353).
…Συχνά γίνονται ερωτήσεις για το Κάρμα και τις επαναγεννήσεις και φαίνεται να υπάρχει μεγάλη σύγχυση πάνω στο θέμα. Αυτοί που βρίσκονται σε μεγαλύτερη σύγχυση είναι όσοι ανατράφηκαν με τη χριστιανική πίστη και εκπαιδεύτηκαν με την ιδέα ότι μια νέα ψυχή δημιουργείται από το Θεό για κάθε νεογέννητο βρέφος. Ρωτούν αν σ’ αυτή την περίπτωση ο αριθμός των ενσαρκωμένων Μονάδων πάνω στη γη είναι περιορισμένος, οπότε και παίρνουν καταφατική απάντηση. Γιατί όσο αμέτρητος κι αν είναι για την αντίληψή μας ο αριθμός των ενσαρκωμένων μονάδων, ωστόσο θα πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο. Αναφέρθηκε ότι το Κάρμα –Νέμεσις, δούλη του οποίου είναι η Φύση, τακτοποίησε τα πάντα με τον πιο αρμονικό τρόπο, και επομένως η καινούρια εισροή ή άφιξη νέων Μονάδων σταμάτησε μόλις η Ανθρωπότητα έφτασε στην πλήρη φυσική της ανάπτυξη. Καμία καινούρια Μονάδα δεν ενσαρκώθηκε μετά από το μέσον των Ατλάντειων. Επομένως, ας θυμηθούμε ότι – εκτός από την περίπτωση μικρών παιδιών και ατόμων που η ζωή τους κόπηκε απότομα από κάποιο ατύχημα- καμία πνευματική Οντότητα δεν μπορεί να ενσαρκωθεί πριν περάσει μια περίοδος πολλών αιώνων, αυτά τα χάσματα και μόνο δείχνουν ότι ο αριθμός των Μονάδων είναι αναγκαστικά περιορισμένος και καθορισμένος. Άλλωστε ένα λογικό χρονικό διάστημα πρέπει να δοθεί και στα άλλα ζώα για τη δική τους εξελικτική πρόοδο.
Εξ’ αυτού προέρχεται και ο ισχυρισμός ότι πολλοί από μας επεξεργάζονται τώρα τα αποτελέσματα κακών καρμικών αιτιών που δημιουργήθηκαν από μας μέσα σε ατλάντεια σώματα. Ο Νόμος του ΚΑΡΜΑ είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το νόμο της Μετενσάρκωσης.
Μόνο η γνώση των συνεχών επαναγεννήσεων της μίας και της αυτής ατομικότητας καθ’ όλη τη διάρκεια του ζωικού κύκλου, η διαβεβαίωση ότι οι ίδιες ΜΟΝΑΔΕΣ – μεταξύ των οποίων βρίσκονται πολλοί Ντχγιάνι-Τσοχάν, ή οι ίδιοι οι «Θεοί»- πρέπει να περάσουν μέσα από τον «Κύκλο της Αναγκαιότητας», αμειβόμενες ή τιμωρούμενες με μια τέτοια επαναγέννηση για τις ταλαιπωρίες που υπέμεναν ή για τα εγκλήματα που διέπραξαν στην προηγούμενη ζωή, το γεγονός επίσης ότι αυτές οι ίδιες Μονάδες –οι οποίες εισήλθαν στα άδεια, άνοα κελύφη ή αστρικές μορφές της Πρώτης Φυλής που εκπορεύτηκε από τους Πιτρί- είναι αυτές που βρίσκονται τώρα ανάμεσά μας, ή μάλλον ίσως να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, μόνο η γνώση αυτής της δοξασίας νομίζουμε ότι μπορεί να εξηγήσει το μυστηριώδες πρόβλημα του Καλού και του Κακού και να συμβιβάσει τον άνθρωπο με τη φοβερή και φανερή αδικία της ζωής. Μόνο μια τέτοια βεβαιότητα μπορεί να κατευνάσει το επαναστατημένο αίσθημα της δικαιοσύνης. Γιατί αυτός που δεν είναι εξοικειωμένος με την ευγενική δοξασία, όταν κοιτάξει γύρω του, βλέπει τις ανισότητες της γέννησης και της τύχης, της νοητικότητας και των ικανοτήτων. Βλέπει τις τιμές που αποδίδονται σε ανόητους και ανήθικους, στους οποίους η μοίρα συγκέντρωσε την εύνοιά της εξαιτίας μιας προνομιακής γέννησης, ενώ ταυτόχρονα ο διπλανός γείτονας, με όλη τη νοημοσύνη και τον ευγενικό χαρακτήρα του – που αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε άποψη – χάνεται μέσα στην ένδεια και στην έλλειψη συμπάθειας. Όταν κανείς τα βλέπει όλα αυτά και πρέπει να αποστρέψει το βλέμμα του, γιατί είναι ανίκανος να ανακουφίσει τον άδικο πόνο, ενώ στ’ αυτιά του αντηχούν και η καρδιά του σπαράζεται από τις κραυγές του πόνου γύρω του, τότε μόνο η ευλογημένη γνώση του Κάρμα μπορεί να τον εμποδίσει από το να καταραστεί τη ζωή και τους ανθρώπους, καθώς και τον υποτιθέμενο Δημιουργό τους.
Από όλες τις φοβερές βλασφημίες και κατηγορίες που αποδίδουν στο Θεό τους οι Μονοθεϊστές , καμία δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη την ταπεινότητα η οποία κάνει τον υποτιθέμενο «ευσεβή» Χριστιανό να βεβαιώνει, σε σχέση με κάθε κακό και άδικο χτύπημα, ότι «αυτό είναι το θέλημα του Θεού».
«Αλλά ποιος θα τολμήσει να κρίνει την Αιώνια Δικαιοσύνη»; Η δική μας απάντηση είναι η Λογική και η Απλή κοινή λογική. Αν πρέπει να πιστέψουμε σε στο «Αρχικό αμάρτημα» σε μία μόνο ζωή σ’ αυτή τη Γη για κάθε ψυχή και σε μια ανθρωπομορφική Θεότητα, η οποία φαίνεται να δημιούργησε μερικούς ανθρώπους μόνο για ευχαρίστηση να τους καταδικάζει στο αιώνιο πυρ της κόλασης, τότε γιατί δεν θα έπρεπε κάθε άνθρωπος προικισμένος με τις ικανότητες της λογικής να μην καταδικάζει με τη σειρά του μια τέτοια θεότητα;
…Χρειάζεται πραγματικά ρωμαλέα «πίστη» για να πιστέψει κανείς ότι είναι «αυθάδεια» να αμφισβητήσει τη δικαιοσύνη κάποιου ο οποίος δημιουργεί τον αβοήθητο άνθρωπο μόνο και μόνο για να τον «μπερδεύει» και να δοκιμάζει την πίστη του, με την οποία αυτή η «Δύναμη» ξέχασε να τον προικίσει, όπως συμβαίνει πολλές φορές.
Συγκρίνατε αυτή την τυφλή πίστη με τη φιλοσοφική πίστη, η οποία βασίζεται σε κάθε λογική ένδειξη και εμπειρία ζωής, στο Κάρμα-Νέμεση, ή στο νόμο της Ανταμοιβής. Ο Νόμος αυτός – είτε Συνειδητός είτε Ασυνείδητος- δεν προκαθορίζει τίποτα και για κανέναν. Υπάρχει από την Αιωνιότητα και στην Αιωνιότητα, γιατί είναι πράγματι η ίδια η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, και σαν τέτοια, αφού καμία πράξη δεν μπορεί να είναι ίση με την αιωνιότητα, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι δρα, γιατί είναι η ίδια η ΔΡΑΣΗ. Δεν είναι το Κύμα που πνίγει τον άνθρωπο, αλλά η προσωπική δράση του άμοιρου, ο οποίος πηγαίνει σκόπιμα και τοποθετεί τον εαυτό του κάτω από την απρόσωπη δράση των νόμων που κυβερνούν την κίνηση του ωκεανού.
Το Κάρμα δεν δημιουργεί, ούτε σχεδιάζει τίποτα. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που σχεδιάζει και δημιουργεί τις αιτίες και ο καρμικός νόμος διευθετεί τα αποτελέσματα, η οποία διευθέτηση δεν είναι δράση, αλλά παγκόσμια αρμονία, που τείνει πάντα να ξαναπάρει την αρχική της θέση, όπως ένα κλαδί που όταν λυγιστεί προς τα κάτω με μεγάλη δύναμη, αναπηδάει προς τα πάνω με αντίστοιχη ορμή. Αν συμβεί να στραμπουλήξει το χέρι εκείνου που προσπάθησε να το μετακινήσει από τη φυσική του θέση, θα πρέπει να πούμε ότι το κλαδί μας έσπασε το χέρι ή ότι η δική μας ανοησία μας προκάλεσε τον πόνο; Το Κάρμα δεν επεδίωξε ποτέ να καταστρέψει τη διανοητική και την ατομική ελευθερία… Αντίθετα, εκείνος ο οποίος μέσω μελέτης και διαλογισμού αποκαλύπτει τα μπερδεμένα μονοπάτια του και ρίχνει φως σε εκείνους τους σκοτεινούς δρόμους, στις στροφές των οποίων τόσοι άνθρωποι χάνονται εξαιτίας της άγνοιας του λαβυρίνθου της ζωής, αυτός εργάζεται για το καλό των συνανθρώπων του.
Το Κάρμα είναι ένας απόλυτος και αιώνιος νόμος στον Κόσμο της εκδήλωσης και, αφού δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο ένα Απόλυτο, σαν Μία αιώνια και πανταχού παρούσα Αιτία, όσοι πιστεύουν στο Κάρμα δεν μπορεί να θεωρηθούν αθεϊστές ή υλιστές και πολύ περισσότερο φαταλιστές γιατί το Κάρμα είναι ένα με το Αδιάγνωστο, του οποίου αποτελεί μια όψη στα αποτελέσματά του στο φαινομενικό κόσμο.
Πολύ στενά λοιπόν, ή μάλλον αξεδιάλυτα δεμένος με το Κάρμα είναι ο νόμος της επαναγέννησης, ή της επανενσάρκωσης της ίδιας πνευματικής ατομικότητας σε μια μακριά, σχεδόν ατελείωτη, σειρά προσωπικοτήτων. Αυτές είναι σαν τα διάφορα κοστούμια και τους ρόλους που υποδύεται ένας ηθοποιός, με καθέναν από τους οποίους ταυτίζει ο ίδιος τον εαυτό του και ταυτίζεται με το κοινό, για διάστημα λίγων ωρών. Ο εσωτερικός, ή αληθινός άνθρωπος, ο οποίος προσωποποιεί αυτούς τους χαρακτήρες, γνωρίζει συνεχώς ότι είναι ο Άμλετ για το σύντομο χρονικό διάστημα λίγων πράξεων, οι οποίες όμως στο πεδίο της ανθρώπινη πλάνης αντιπροσωπεύουν ολόκληρη τη ζωή του Άμλετ. Γνωρίζει επίσης ότι την προηγούμενη νύχτα ήταν ο βασιλιάς Ληρ, μεταμόρφωση του Οθέλλου της προ-προηγούμενης νύχτας. Αλλά ο εξωτερικός, ορατός χαρακτήρας υποτίθεται ότι αγνοεί το γεγονός. Στην πραγματική ζωή, δυστυχώς, αυτή η άγνοια παραείναι αληθινή. Ωστόσο, η μόνιμη ατομικότητα έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος αν και αυτή η γνώση είναι ανίκανη να εντυπωθεί πάνω στη συνείδηση της απατηλής προσωπικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου