Οι αρχαίοι λοιπόν έκαναν την μελέτη θανάτου και ανακάλυψαν
- την λειτουργία της σκέψης που λειτουργεί σε φαύλο κύκλο και αποδίδει ενέργεια στον οργανισμό,
- βρήκαν τον μηχανισμό γήρανσης, τον μηχανισμό καταστροφής του σώματος (λόγω των σκέψεων φθοράς = αμαρτιών),
- ανακάλυψαν το ενεργειακό σύστημα του ανθρώπου (ενεργειακοί αγωγοί, τσάκρα),
- βρήκαν τρόπους θεραπείας του σώματος και της σκέψης
- κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ήρεμες, γαλήνιες και μη αμαρτωλές σκέψεις (όχι λαγνεία, όχι έχθρα, όχι άγνοια, όχι υπερηφάνεια, όχι ζήλια, όχι πλεονεξία, όχι απαίτηση βλάβης, όχι μίσος, όχι φόβος) οδηγούν σε καλύτερης ποιότητας ζωή και μακρόχρονο βίο
- και οδηγούν σε πράξεις που δεν αποδίδουν φορτίο φθοράς (αρνητικό κάρμα) μέσα στον κόσμο των αντιθέτων (Γίγνεσθαι),
- βρήκαν την βαθύτερη λειτουργία της ψυχής, ότι είναι αθάνατη και τις καταστάσεις μετάβασης από ζωή σε ζωή.
Την περίοδο 500 π.Χ. και μετά που αναπτύσσονται αυτές οι ιδέες που ονομάζονται “μελέτη θανάτου” το αποκορύφωμα των φιλοσοφιών αυτών είναι η ασκητική πάνω στον ίδιο τον θάνατο και η μελέτη τι αποδίδει αυτή η άσκηση. Η ασκητική αυτή ήταν τα μυστήρια του Άδου τα οποία οδηγούσαν για τους απλούς ανθρώπους έναν ήσυχο βίο και ειρηνικό θάνατο και για τους μύστες έλεγχο πάνω στην ίδια την ψυχή και στις καταστάσεις ζωής και θανάτου, που αυτό σήμαινε εκπαίδευση σε απόκρυφες λειτουργίες της ψυχής όπως ικανότητα ανάστασης, έλεγχο της κατάστασης της ζωής και του θανάτου, ανάπτυξη άλλων μεταφυσικών χαρακτηριστικών από καταστάσεις εγρήγορσης όπως τηλεπάθεια, διακοή κτλ.
Από την αρχαιότητα παρατηρήθηκε ότι ο ύπνος είναι όμοιος με τον θάνατο. Αν και δεν είναι ίδιος έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Κοίμηση, αδράνεια σώματος, γαλήνη του νου, και μεταβατικές καταστάσεις (bardo ονείρου) για την ψυχή που είναι σε μικροκλίμακα όμοια βιώματα με τα bardo την ώρα του θανάτου ή μικρές αποφορτίσεις καθάρσεις των εντάσεων και έτσι προετοιμασία για το τελικό στάδιο τον θάνατο. Έτσι αναπτύχθηκε η ιδέα ότι ύπνος και θάνατος είναι δύο αδέλφια τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες τα αποκαλούσαν μάλιστα και δίδυμα. Το δε καταπληκτικό είναι ότι ο Ύπνος είναι ανώδυνος ενώ ο θάνατος μπορεί να είναι οδυνηρός ή όχι.
HYPNOS, THANATOS & THE BODY OF SARPEDON "Send Thanatos (Death) to carry him away, and Hypnos (Sleep), who is painless." - Homer, Iliad 16.453
Για να πειραματιστεί λοιπόν ο αρχαίος άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον τομέα ήδη ήξερε ότι για να προσεγγίσει τα μυστήρια αυτά έπρεπε να διάγει βίο αρκετά αυστηρό και καθαρό ώστε να μην έχει εμπόδια και βάρη της σκέψης και των πράξεων από τα 8 “δηλητήρια” όπως λέγονται (1. άγνοια, 2. λαγνεία, 3. έχθρα, 4.υπερηφάνεια, 5. ζήλια, 6. πλεονεξία, 7. μίσος, 8. φόβο). Έτσι πριν την οποιαδήποτε άσκηση υπήρχαν οι μικροί καθαρμοί που ήταν η ίδια ορθή συμπεριφορά στον καθημερινό βίο και οι μεγάλοι καθαρμοί που ήταν ασκητικές συμπεριφορές, ή τελετουργικές συμπεριφορές όπου οι μύστες απέβαλαν τις 8 αυτές συμπεριφορές φθοράς.
Μετά την κάθαρση ακολουθούσε ένα πρόγραμμα εγρήγορσης του νου. Η εγρήγορση χρειαζόταν έτσι ώστε όταν ο μύστης μπει σε κατάσταση τεχνητού ύπνου να μην αποκοιμηθεί και βιώσει παθητικά την εμπειρία του ύπνου αλλά να βρίσκεται σε πλήρη συνείδηση μέσα στην κατάσταση του ύπνου, και έτσι να μπορεί ηθελημένα να αποκομίσει πληροφορίες και να δρα στην κατάσταση αυτή.
Σήμερα ο ύπνος εγρήγορσης μπορεί να βιωθεί από ορισμένους είναι αυτό που αποκαλούμε “ζωντανά όνειρα” ή αλλιώς lucid dreams.
Αυτές τις ασκήσεις (που ονομάστηκαν αναγωγές στο Εν) βέβαια τις ακολουθούσε παιδεία τέτοια ώστε να προετοιμάζει την ψυχή σταδιακά για το τι μπορεί να συναντήσει σε αυτά τα βιώματα. Προηγούμενοι μύστες συγκέντρωναν τις πληροφορίες από τα βιώματα τους και οι ιατροί, ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές και μυσταγωγοί της εποχής άρχιζαν να τα περιγράφουν σε διδακτικές ιστορίες με κάλυμμα θεολογικό διότι ήταν κάτι ιερό και συναναστροφή με εσωτερικές δυνάμεις της ψυχής που είναι η εικόνα του θείου. Με άλλα λόγια η ίδια η ψυχή και ο εσωτερισμός της είναι η πύλη προς τους Θεούς και τα πεδία της ύπαρξης. Αυτές οι ιστορίες για να μπορέσουν να καλλιεργήσουν την ευστροφία του νου, ήταν σε μορφή αινιγμάτων και κωδικοποίησης πράγμα που εξυπηρετούσε τριπλό σκοπό. Αφενός να μοιάζουν άγνωστες και φανταστικές για τους αμύητους, για λόγους προστασίας τους, ή ανόητες για τους βέβηλους αλλά και να προκαλούν την αποκωδικοποίηση τους από τους μύστες των μυστηρίων. Οι ιστορίες αυτές είναι οι γνωστοί μας μύθοι.
Αφού λοιπόν υπήρχε το εκπαιδευτικό σύστημα για τα μυστήρια, υπήρχε η εξήγηση και αποκωδικοποίηση των μύθων στους εσωτερικούς κύκλους, υπήρχε η γνώση για την μελέτη θανάτου, ο καθαρτικός βίος που είναι η ορθή συμπεριφορά, τέλος έμενε η ασκητική πάνω στον ίδιο τον θάνατο με έμμεσο τρόπο μέσω του ύπνου.
Κατά την κατάσταση εγρήγορσης στον ύπνο και με την ανάλογη εκπαίδευση ο μύστης περίπου ήξερε τι θα βιώσει. Και αυτό ήταν οι καταστάσεις φωτός, χρωμάτων, μορφών ήρεμων ή άγριων όμοιες δλδ καταστάσεις με αυτές του bardo του θανάτου. Πέρα από το βίωμα και την περιγραφή των μορφών που θα βίωνε ο μύστης παρατηρήθηκαν δύο πολύ σημαντικά φαινόμενα στις καταστάσεις αυτές.
1ον υπήρχε αλληλεπίδραση με τις μορφές στην κατάσταση εγρήγορσης
2ον η αλληλεπίδραση αυτή απέδιδε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο υλικό πεδίο πάνω στον μύστη ή σε άλλους ανθρώπους ή στην ίδια την φύση.
Για παράδειγμα αν ένας μύστης έβλεπε την καθαρή φωτεινότητα στην αναγωγή στο Εν και ενωνόταν μαζί της ή παρέμενε εντός αυτού του φωτός που τον περιέβαλε τότε ένιωθε την ευδαιμονία μια πλήρη κάθαρση και μια αναζωογόνηση. Αν από την άλλη συναντούσε αγριωπές μορφές και εκδήλωνε επιθετική συμπεριφορά μπορεί να βίωνε μια μάχη όμοια με ωστικά κύματα ή με άλλες μορφές αλλά αυτό μπορεί να είχε αντίκτυπο πάνω στην ίδια την φύση ή σε άλλο άνθρωπο. Με άλλα λόγια στις καταστάσεις αναγωγής προς το Εν η συμπεριφορά του μύστη είχε αντίκτυπο πάνω του ή πάνω σε άλλους ή στην φύση ο οποίος αντίκτυπος μπορεί να ήταν θετικός ή αρνητικός.
Έτσι τα μυστήρια του Άδου και της ψυχής ήταν μια φοβερή πνευματική “τεχνολογία” θα λέγαμε.
Ακόμη και στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι σε βιώματα lucid dreams περιγράφουν τέτοιες εμπειρίες όπου ύστερα από μάχη με οντότητες στην κατάσταση εγρήγορσης εμφανίστηκαν στο σώμα τους μελανιές ή άλλα σημάδια τα οποία δεν ήταν χτυπήματα κατά την διάρκεια του ύπνου αλλά αποτέλεσμα της διαδικασίας που περιέγραψα πιο πάνω.
Στην γνώση του Άδου βασίστηκε η τεχνολογία των μυστηρίων τα οποία βασίστηκαν στην μελέτη θανάτου.
Έτσι η ασκητική πάνω στην μελέτη θανάτου (μυστήρια Άδου) έδωσαν την γνώση για:
- την εσωτερική Θεολογία βασισμένη στην αλληλεπίδραση της ψυχής με τους Θεούς και τους Δαίμονες και άλλες οντότητες στις καταστάσεις αναγωγής στο Εν.
- την αφοβία αυτών των καταστάσεων και έτσι την γνώση του επέκεινα.
- την ικανότητα αναχώρησης της ψυχής από το σώμα ηθελημένα, το οποίο οδηγεί σε μη οδυνηρό θάνατο.
- την τεχνολογία να ποιούνται ασκητές με Ηρωικά χαρακτηριστικά αφοβίας οι οποίοι μπορούσαν να μείνουν στο στάδιο του Ήρωα ή να προχωρήσουν στην συνλειτουργία του κόσμου μαζί με τους Θεούς οι τελευταίοι ήταν οι λεγόμενοι Θεουργοί.
- Την εφαρμογή της αναγωγής σαν διαδικασία κάθαρσης της ψυχής.
- Την εφαρμογή της αναγωγής σαν διαδικασία σωτηρίας της ψυχής από τα αίτια θανάτου και φθοράς. Η ψυχή μπορεί να καθαρθεί και να επιστρέψει στο σώμα με νέα καθαρή ενέργεια και να ζήσει περισσότερο ο άνθρωπος. Όλα αυτά συμβαίνουν στον Ελλαδικό χώρο από το 500 π.Χ. μέχρι την Ελληνιστική εποχή.
Ύστερα από αυτήν την περιγραφή περί της μελέτης θανάτου και των μυστηρίων του Άδου ο αναγνώστης μπορεί καλύτερα να καταλάβει το κείμενο Θεουργική Αναγωγή που περιγράφει μια αναβίωση της διαδικασίας άσκησης της μελέτης θανάτου και της ασκητικής πρακτικής.
Μερικές σημειώσεις, στην Θεουργική αναγωγή αυτό που περιγράφεται ως Κακός Δαίμονας είναι η συγκέντρωση των δικών μας ενεργειών από τις πράξεις μας εν ζωή οι οποίες αποκτούν μορφή και σχήμα στην κατάσταση εγρήγορσης. Αυτό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί κάτι αμελητέο. Αυτές οι μη ηθικές πράξεις είναι αυτές που στέκονται εμπόδια στην άνοδο και βιώνονται σαν δοκιμασίες ή Τελωνισμούς, είναι οι δικές μας ενέργειες. Ο τρόπος αντιμετώπισης τους είναι η αναγνώριση του λάθους μας και η ειλικρινής μεταμέλεια. Αυτή η διαδικασία γίνεται συνήθως προπαρασκευαστικά στην κάθαρση πριν την αναγωγή αλλά επειδή μπορεί να μην γίνει καλή κάθαρση οι ενέργειες αυτές εμφανίζονται και στην διαδικασία της αναγωγής η οποία έχει και αυτή καθαρτικό χαρακτήρα.
Στις μέρες μας από την επικράτηση του Χριστιανισμού και μετά η γνώση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα έχει καταπολεμηθεί όσο τίποτα άλλο. Οι λόγοι για αυτήν την συμπεριφορά ποικίλουν.
1) Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται ακόμη τον θάνατο και έτσι επιθυμούν να τον καταργήσουν πολεμώντας τον όμως. Αυτοί λοιπόν έχουν αναπτύξει μια θεολογία και φιλοσοφία κατάργησης του Άδου και της όλης γνώσης που προσφέρει το θέμα όπως είδαμε. Σε αυτήν την βάση κινείται ο Χριστιανισμός αφού ομιλεί περί κατάργησης του Άδου, του θανάτου, και καταπολέμηση των παλιών Θρησκειων. Με άλλα λόγια το Χριστιανικό ρεύμα επιθυμεί την λύτρωση από τον θάνατο αλλά ζητά την κατάργηση του Άδου και την επί γης αθανασία ενώ η αρχαία μελέτη θανάτου έδειξε τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής σε κατάσταση εγρήγορσης πέρα από τα υλικά δεσμά.
2) Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που θέλουν κρυφή αυτήν την γνώση είναι αυτοί που στοχεύουν στην απόκτηση μεταφυσικών χαρακτηριστικών και χρήση αυτών για σκοπούς εξουσίας πάνω σε άλλους ανθρώπους όπως έλεγχος του νου άλλων ανθρώπων με την δύναμη της θέλησης ή φόνος με την δύναμη της θέλησης κτλ. Σε αυτά τα πεδία αναπτύσσονται διάφοροι μυστικιστικοί κύκλοι που καταπατούν τους νόμους της ηθικής.
3) Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν την γνώση αυτή σαν μαγεία και δεν την επιθυμούν και την καταπολεμούν. Έτσι οι αρχαίες θρησκείες επειδή προσφέρουν και οδηγούν τα πράγματα προς αυτήν την γνώση καταπολεμούνται.
Ο σκοπός όμως της μελέτης θανάτου και της ασκητικής πάνω στο θέμα δεν ξεκίνησε για την εξουσία πάνω σε άλλους αλλά για την εξουσία πάνω στον ίδιο τον εαυτό του μύστη. Και όλα αυτά για να γιατρευτεί η άγνοια που οδηγεί σε θανάτους με πόνους και οδύνες. Σε αυτό το σκοπό και σε αυτήν την φιλοσοφία οι αληθινοί ασκητές της μελέτης θανάτου μένουν και χαρακτηριστικά αποφεύγουν οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει σε απόκλιση από τον σκοπό αυτό.
Για παράδειγμα οι Θιβετιανοί μέσω του διαλογισμού προσπαθούν να αποκτήσουν την εγρήγορση που χρειάζεται για να έχουν αυτήν στην κατάσταση bardo (στην μεταθανάτια εμπειρία) αποφεύγοντας τις μεταφυσικές ιδιότητες που μπορεί κάποιος να αποκτήσει στο στάδιο αυτό (είτε στο bardo του διαλογισμού είτε στο bardo του θανάτου).
Χαρακτηριστικά στην Θιβετιανή Βίβλο των νεκρών αναφέρεται η αποφυγή των θαυμάτων από τις ιδιότητες που μπορεί κανείς να έχει στα bardo:
… το σώμα που κατέχεις τώρα, είναι ένα σώμα νοητικό και ότι η συνείδησή σου είναι πια αποχωρισμένη από τη βαση της και συνεπώς δεν έχεις υλικό σώμα. Έτσι τώρα απόκτησες την ικανότητα να περνας μέσα από οποιοδήποτε αντικείμενο, όπως είναι τα σπίτια, οι βραχοι, οι γκρεμοί, χωρίς να βρίσκεις εμπόδιο… Τέκνο από καλή οικογένεια. «Κατέχοντας τη δυνατότητα για θαύματα που προέρχεται από το karma», θέλει να πει ότι η δυνατότητα να πραγματοποιείς θαύματα την οποία τώρα κατέχεις, δεν είναι μόνιμη σαν αποτέλεσμα διαλογισμού, ασκησης ή αρετής, αλλα απλα στηρίζεται στη δύναμη του Καρμα που σωρρεύτηκε σύμφωνα με τις πραξεις σου … Αλλα μη πσοσκολληθείς σ’ αυτές τις διαφορες θαυμαστές, αλλα ετερογενείς ικανότητες, που τώρα πρόσκαιρα κατέχεις, μη δείξεις προσκόλληση. Τώρα μπορεί να κανεις οτιδήποτε σου μπει στο μυαλό και είσαι σε θέση να πραγματοποιήσεις ότι αποκαλούμε θαύματα, χωρίς καμιά εξαίρεση και καθώς δεν έχεις έτσι περιορισμούς είναι εύκολο να επιβεβαιώσεις αυτή σου την ικανότητα. Αναγνώρισε όμως απλά αυτή την κατάσταση και επικαλέσου το Δάσκαλο σου.Έτσι η ορθή χρήση της μελέτης του θανάτου και των μυστηρίων του Άδου είναι η λύτρωση της ψυχής η κάθαρση της και η παραμονή στην πνευματική καθαρή κατάσταση χωρίς τα δεσμά της ύλης.
Αυτήν την ηθική γραμμή είναι που ακολουθούν οι Βουδδιστές, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες πέρα από αυτό αναζήτησαν και την θαυματουργική διάσταση και την συνεργασία με τους Θεούς δημιουργώντας την Θεουργία και τους Θεουργούς μια επιστήμη των δυνάμεων της ψυχής και του πνεύματος μέσα από την εσωτερική οπτική του πνεύματος του ίδιου του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου