ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ Μέρος Γ

Ας ξανάρθουμε τώρα στην αυταπάτη που έχει ο καθένας μας ότι είναι ένας. Αυτή η αυταπάτη υπάρχει στον καθένα σας και μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο σιγά-σιγά, με προσωπική παρατήρηση. Ο καθένας σας αποδίδει στον εαυτό του την κατοχή μιας ατομικότητας, και όχι μόνον ατομικότητας αλλά και πλέριας συνειδητότητας και θέλησης. Αλλά όπως ξέρετε, αυτό το σύστημα ιδεών που μελετάμε, διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα αλλά πολλά – δηλαδή δεν είναι ένα άτομο, αλλά πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, και ακόμα ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλήρως συνειδητός αλλά σχεδόν πάντοτε κοιμισμένος, μέσα σε όνειρα, σε φαντασία, σε συνορισμό, σε αρνητικά συναισθήματα, και άλλα, με συνέπεια να μην θυμάται τον εαυτό του. Έτσι σπαταλά και καταστρέφει την εσωτερική του ζωή και ζει σε ένα είδος σκότους, χωρίς τελικά να διαθέτει θέληση αλλά πολλές διαφορετικές θελήσεις που συγκρούονται μεταξύ τους και κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν ο άνθρωπος ήταν ενότητα αντί πολλαπλότητα που είναι τώρα, θα κατείχε αληθινή ατομικότητα, θα ήταν ένας, και έτσι θα είχε μία θέληση. Επομένως η αυταπάτη που ο άνθρωπος έχει για τον εαυτό του ότι είναι ένα, περικλείει και μία δυνατότητα. Ο άνθρωπος είναι σε θέση να πετύχει ενότητα τού Είναι. Μπορεί να πετύχει την αληθινή ατομικότητά του.

Αλλά είναι ακριβώς αυτή η αυταπάτη που πρωτίστως στέκεται σαν εμπόδιο στο δρόμο του για την πραγμάτωση αυτής της δυνατότητας. Διότι όσο ο άνθρωπος φαντάζεται ότι έχει κάτι, δεν θα το αναζητήσει. Για ποιο λόγο θα έπρεπε να παλέψει για κάτι, που ποτέ του δεν αμφέβαλε ότι το κατέχει; Αυτή είναι μία από τις συνέπειες της φαντασίας, που γεμίζει αυτό που του λείπει, ή που κάνει να μας φαίνεται ότι είμαστε τούτο ή το άλλο, ενώ στ’ αλήθεια, είμαστε το αντίθετο.

Στην Εργασία αυτή λέμε αδιάκοπα ότι οφείλουμε να παλεύουμε με τη φαντασία, και πρέπει να κατανοήσετε ότι αυτό αναφέρεται και στη φαντασία που έχουμε για τον εαυτό μας. Είναι απαραίτητο να παλέψουμε με τη φαντασία για τον εαυτό μας, όχι μόνον επειδή αυτή προκαλεί ψεύτικες εμπειρίες, τεχνητά συναισθήματα και συχνά πολύ γελοίες καταστάσεις, αλλά επειδή εμποδίζει κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης. Και από όσα είπαμε κιόλας, θα είναι εύκολο να δείτε γιατί συμβαίνει αυτό. Διότι αν φανταζόμαστε ότι ήδη κατέχουμε κάποιες ιδιότητες Είναι, που είμαστε πολύ μακριά από το να τις έχουμε, δεν μπορούμε ποτέ να προσδοκούμε ότι θα τις αποκτήσουμε. Η φαντασία μας θα καλύπτει την έλλειψη. Πράγματι, ποτέ δεν θα μάθουμε ότι μας λείπει κάτι σε σχέση με τον εαυτό μας – δηλαδή σε σχέση με την ποιότητα του Είναι μας – και θα πιστεύουμε ότι τα μόνα πράγματα που μας λείπουν είναι η εκτίμηση, η φήμη, το χρήμα, οι ευκαιρίες, ή κάποια άλλα εξωτερικά πράγματα, και ότι δεν στερούμαστε τίποτα το σημαντικό σχετικά με τον εαυτό μας. Αυτή είναι η δύναμη της αυταπάτης και για αυτό λέμε στην παραβολή της Εργασίας για τα πρόβατα και τους μάγους, ότι ο άνθρωπος είναι υπνωτισμένος μέσα από τη φαντασία του και ζει με την αυταπάτη ότι είναι λεοντάρι ή αετός, ενώ στην πραγματικότητα είναι πρόβατο. Από την άλλη μεριά, σαν πρόβατο, έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τους μάγους, που από πολλή τεμπελιά ή από πολλή κακία, δεν στήνουν φράχτες για να τον κλείσουν μέσα.

Εκείνο που θα έπρεπε να κατανοήσουμε από όλα τα πιο πάνω, είναι ότι μια αυταπάτη αποτελεί κάτι πολύ πραγματικό και συγκεκριμένο στις συνέπειές του. Η φαντασία δεν είναι μόνον ένα τίποτα – «τίποτε άλλο από φαντασία», όπως λέμε. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ δυνατό. Είναι μια πραγματική δύναμη που δρα παγκόσμια στην ανθρωπότητα και κρατά τον άνθρωπο σε κατάσταση ύπνου, είτε είναι πρωτόγονος άνθρωπος είτε πολιτισμένος. Και αν δεν αρχίσει να κατανοεί τι σημαίνει να θυμάται τον εαυτό του – δηλαδή να φτάσει στην τρίτη κατάσταση συνειδητότητας – η δύναμη που εκδηλώνεται σαν φαντασία στις δύο κατώτερες καταστάσεις συνειδητότητας, δεν θα βρει τη σωστή κατεύθυνση και έτσι θα δρα εναντίον του. Όπως είδαμε ο άνθρωπος φαντάζεται ότι είναι ένα, και εξαιτίας αυτής της αυταπάτης δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από το σημείο που βρίσκεται μέσα του. Ο καθένας εντός του, βρίσκεται σε ένα ορισμένο επίπεδο του εαυτού του και κανείς δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από αυτό το επίπεδο όπου βρίσκεται μέσα του παρά μόνο αν δει πολύ ξεκάθαρα, και από μόνος του, ότι δεν είναι ένα και το ίδιο πρόσωπο αλλά πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, και ότι αν συνεχίσει να νομίζει ότι είναι ένας, θα ζει σε μία αυταπάτη...

 Αυτή η επίγνωση, αυτή η εσωτερική σύλληψη, αλλάζει το συναίσθημα του ανθρώπου για τον εαυτό του. Αλλάζει ή αρχίζει να αλλάζει το συναίσθημα για το «Εγώ». Όσο καιρό ζει στην αυταπάτη ότι είναι ένας, έχει λαθεμένο συναίσθημα του «Εγώ». Αλλά δεν το ξέρει: ούτε ξέρει ότι εξαιτίας αυτού όχι μόνον ολάκερη η ζωή του είναι λάθος, όπως και η όλη σχέση του με τους άλλους είναι λαθεμένη, αλλά γίνεται ακατόρθωτη και η εξέλιξη του. Διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει όσον καιρό αποδίδει στον εαυτό του ενότητα του Είναι, γιατί τότε το κάθε τι μέσα του θα το ονομάζει εαυτό του. Θα αποδίδει στον εαυτό του ό,τι καλό ή κακό υπάρχει μέσα του. Θα είναι υπεύθυνος για κάθε σκέψη, κάθε διάθεση, εφόσον μέσα του, θα τα παίρνει όλα αυτά, σαν τον εαυτό του. Διότι αν πιστεύει ότι κάθε τι που σκέφτεται, και κάνει, και λέει, το σκέφτεται το κάνει και το λέει από τον εαυτό του, τότε αυτά θα είναι ο ίδιος, διότι ο ίδιος τα κάνει όλα δικά του, αποδίδοντάς τα στον εαυτό του. Η αυταπάτη ότι είναι πάντα ένα και το ίδιο πρόσωπο, και ότι είναι απόλυτα συνειδητός για το καθετί, ότι έχει θέληση και επομένως ελέγχει τον εαυτό του, θα τον τυφλώσουν τελείως ως προς το γεγονός ότι δεν είναι ο ίδιος η συνειδητή πηγή για όλα όσα σκέφτεται και λέει και κάνει. Η αυτοπαρατήρηση θα του δείξει ότι δεν έχει πραγματικά κανέναν έλεγχο των σκέψεών του και δεν μπορεί καν να σταματήσει να σκέφτεται αν το επιχειρήσει, ενώ σκέψεις κάθε λογής έρχονται στο νου του και φεύγουν είτε τις θέλει είτε όχι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα συναισθήματά του, με τις διαθέσεις του, με τα λόγια του και τις πράξεις του. Αν λοιπόν δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι δεν είναι καθόλου συνειδητός για όσα λέει και κάνει, ούτε έχει απόλυτο έλεγχο στις σκέψεις, στις διαθέσεις και στα συναισθήματα του, όπως και το ότι δεν είναι πάντα ένα και το ίδιο πρόσωπο, όλα αυτά θα παραμείνουν κρυμμένα από αυτόν εξαιτίας της δύναμης της φαντασίας του και του όλου αισθήματος για τον εαυτό του, του όλου συναισθήματός του για το «εγώ» του, με αποτέλεσμα η σχέση του με τις εσωτερικές του καταστάσεις να είναι λαθεμένη. Αν όμως ένας άνθρωπος μέσα από την πρακτική και ειλικρινή αυτοπαρατήρηση δεν πιστεύει πια ότι είναι ένα και δεν αποδίδει σε αυτήν την φανταστική ατομικότητα, όλα όσα υπάρχουν και όσα μπαίνουν στον εσωτερικό του κόσμο, αρχίζει να κάνει κατορθώσιμη την αλλαγή του. Διότι ο άνθρωπος μπορεί να δεχτεί βοήθεια μόνο μέσα από αυτό που πιστεύει. Αν πιστεύει ότι είναι ένας, καμία βοήθεια δεν μπορεί να τον πλησιάσει, διότι αποδίδει τα πάντα στον εαυτό του, και έτσι είναι όχι μόνο υπαίτιος για το καθετί αλλά και μέχρι το έπακρον γεμάτος από τον εαυτό του, χωρίς να υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο. Αλλά όταν ένας άνθρωπος βλέπει ότι δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του σαν ένα, ότι μέσα του υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που μερικοί από αυτούς είναι πολύ δυσάρεστοι και ότι δεν έχει πλήρη συνειδητότητα ούτε ατομική θέληση, μολονότι αυτό θα πηγαίνει κόντρα στη ματαιοδοξία του και θα είναι οδυνηρό για την περηφάνια του, θα αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για την αλλαγή του Είναι...